«Και δε μου λες κοπελιά, η φέτα ετούτη, είναι σίγουρα Καλαβρύτων;» τσίριξε τσαμπουκαλεμένη η γριά, ανασηκωμένη στα νύχια των ποδιών της, ώστε να φτάνει να δει πίσω απ’ τον πάγκο των τυριών την ταλαίπωρη πωλήτρια, που προσπαθούσε να καταπιεί την αγανάκτηση απ’ τα καψώνια στα οποία την υπέβαλε η υπέργηρη ευτραφής κυρία.
Η πίστη των Ελλήνων σε κοντινές προς αυτούς υπάρξεις έξω από τους υλικούς τύπους της δημιουργίας έρχεται από πολύ παλιά. Αρκεί να θυμηθούμε πως περιγράφει ο γέρο Όμηρος στην Οδύσσεια την άφιξη του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Ο βασιλιάς ξυπνάει και κουβαλάει τα δώρα των Φαιάκων σε μια κοντινή σπηλιά. Εκεί θυμάται τις εικόνες λατρείας του ίδιου και της οικογένειας του προς τις θεότητες της σπηλιάς, στις νύμφες, τις κόρες του Δία και προσεύχεται ταπεινά σ’ αυτές.