Η Λέσβος, το όμορφο λουλουδισμένο νησί του Αιγαίου πελάγους, μετρούσε ανάμεσα στα παιδιά της ποιητές που τα τραγούδια τους συγκινούσαν τον κόσμο. Στους πράσινους λόφους της Μυτιλήνης γεννήθηκε ο Πιττακός, ένας από τους εφτά μεγάλους σοφούς της Ελλάδας. Στους άγριους βράχους της Ερεσσού έζησε και αγάπησε η ποιήτρια Σαπφώ. Στη Μήθυμνα όμως ανήκει η δόξα του Αρίονα.
Mια φορά ένας γλάρος επήγε μπροστά στη θάλασσα κι είπε στα ψάρια:
― «Kαλά μου ψάρια, ξέρετε τι σας μέλλεται;»
―« Όχι, δεν ξέρουμε!»
― «Nά, εγώ γυρίζω στα σύγνεφα και βλέπω πως σε λίγες μέρες θα ξεραθεί τούτη η θάλασσα, που βρίσκεστε μέσα, και θα ψοφήσετε. Aν θέλετε λοιπόν, να μ’ αφήσετε να σας γλιτώσω. Θα σας παίρνω λίγα λίγα στο στόμα μου και θα σας κουβαλώ σε μια θάλασσα, που δε θα στερέψει».
Μια φορά ήταν δυο αδέρφια κι είχαν μαζί ένα κτήμα. Ο ένας απ’ τους δυο ήταν έξυπνος, ο άλλος ήταν κουτός.
Μια μέρα λέει ο έξυπνος του κουτού:
– Αδερφέ, θέλω να μοιράσομε το κτήμα.
– Να το μοιράσωμε, αδερφέ μου, λέει ο καημένος ο κουτός.
Πάει λοιπόν κάποια μέρα ο έξυπνος και μοιράζει το κτήμα και διαλέγει κιόλα. Το χωράφι δεν ήταν όλο καλό· το μισό ήταν πρώτης γραμμής γη και τ’ άλλο ήταν ένα παλιοχώραφο. Ο έξυπνος διάλεξε και πήρε το καλό κι αφήκε τ’ αλλουνού το άχρηστο, το παλιοχώραφο.