-Γου τρομάρα μου η μαυροκίσσααααα, έσκουξε η Διαμάντω, πλέκοντας τα δάχτυλά της και γυρίζοντας τα χέρια της με τις παλάμες αποκουπισμένες προς τον ουρανό...
-Τι έπαθες μωρή σκαροβλογιασμένη και με λαβοκατίνισες; Απάντησε μακρόσυρτα η Βδοκιά, μαζώνοντας το κότολό της απάνου απ’ τα στραγάλια.
-Κάτι γλέπω που πλέει πέρα κει, στην πλακούτσα πίσωθε, σα και να μου κάζει πως είναι άνθρωπος, είπε έντρομη εκείνη.
-Πού είν’ το φελί μωρ’ Βγενιάαα; Ρώτησε η Λευτερία κοιτάζοντας μέσα στο σακούλι της.
-Ποιο φελί; Ούτε τού’ ειδα ούτε τ’ απόλαψα, απάντησε η Βγενιά αιφνιδιασμένη, με μια κάποια ενοχή στη ματιά της.
-Ε μωρήηη, εμένα θα κοροϊδέψεις; Σ’ είδα που το ρούμπωξες εποληώρα, αλλά μου κάστηκε πώς ήτανε μπ’κούνι ψωμί. Δε ντράπ’κες δα να φας το φελί του αντρός σου; Και τι θα του δώκω σα σαλτήσει κάτου απ’ την ελιά; Την επέπληξε η Λευτερία.
Η πίστη των Ελλήνων σε κοντινές προς αυτούς υπάρξεις έξω από τους υλικούς τύπους της δημιουργίας έρχεται από πολύ παλιά. Αρκεί να θυμηθούμε πως περιγράφει ο γέρο Όμηρος στην Οδύσσεια την άφιξη του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Ο βασιλιάς ξυπνάει και κουβαλάει τα δώρα των Φαιάκων σε μια κοντινή σπηλιά. Εκεί θυμάται τις εικόνες λατρείας του ίδιου και της οικογένειας του προς τις θεότητες της σπηλιάς, στις νύμφες, τις κόρες του Δία και προσεύχεται ταπεινά σ’ αυτές.