-Καλημέρα Φούλα, για πού το’ βαλες μπονόρα μπονόρα και ντύθ’κες με τα καλά σου; Βλέπω σπαλέτα ξεματοχινή και τσίπα από μετάξι, είπε η Αγγέλω στη γειτόνισσά της, που μόλις είχε προβάλει απ’ το πορτόνι του σπιτιού της βγαίνοντας στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο του χωριού.
-Το λοιπόνου, άκ’σα νια καλή προξενιά για το γειτονόπουλό μας, το Ντίνο τση Λόπης, στο Αγουπανοχώρι, είπε εμπιστευτικά πίσω απ’ την τσίπα της η Καλέργα, προσέχοντας μήπως το μυστικό ξεφύγει και σεργιανίσει στη γειτονιά πριν την ώρα του.
-Διάβα δω μωρέ αχρόνιαγο να σε χτενίσω νια χαψά, κι είναι το κεφάλι σ’ σα μαλλιοστούπα. Απ’ το πολύ το μπέρδεμα δε ξαγκλίζονται τα βλιασμένα και τα στρογγυλισμένα. Σα κωλορίζα από ασφελαχτό εγινήκανε. Πού επλάεσες εψές, απά σε τριβόλια; Φώναξε με αγανάκτηση η θειά Παρασκευή στον εγγονό της, που έδειχνε μεγάλη απροθυμία να καθίσει να τον χτενίσει για να πάει στο σχολείο. Ήταν η πρώτη μέρα βλέπετε και η γιαγιά ήθελε να στείλει τον Παναή καθαρό και χτενισμένο για να κάνει καλή εντύπωση στον δάσκαλο.