-Και για πού το’ βαλες δα; Δεν είπαμε πως θα καρτερέσεις να σ’ πω το φλετζάνι; Σε μομέντο θα φ’σκώσει ο καφές. Στάκα νια χαψά και δε σε κυνηγάει καένας… Είπε η κυρά Βαγγελίτσα στην εγγονή της τη Δέσποινα.
-Να δω τι θα καταλάβεις απ’ το φλυτζάνι ρε γιαγιά. Τι άγχος σ’ έχει πιάσει; Φοβάσαι μη μείνω στο ράφι και θες να δεις τη μοίρα μου; Άσε που δε μ’ αρέσει αυτός ο καφές που πίνετε εσείς οι μεγάλοι, απάντησε το κορίτσι.
«Σήκω ψυ’ μου κι έφεξε. Πότα θα τονε πεις το Λάτζαρο; Θα σας προκάμ’νε οι λουρίτες απ’ τα Αλώνια και θα πάρουνε ευτήνοι τα καλά τα τραταμέντα. Ο Αντρέας είναι νια ώρα απ’ όξου και σε καρτερεί», είπε η μάνα του Γιάννη, προσπαθώντας να ξυπνήσει τον κανακάρη της για να πάει να πει τα κάλαντα του Λαζάρου.
«Ε μωρέ και ποιος είναι κειός όπου ’βήκε απ’ τη βάρκα του Ζώη του Βλιασμένου ούλη νύχτα;», ρώτησε ο γερο Πάνος ο Γρόμπιος την ομήγυρη, που ήταν ακροβολισμένη γύρω απ’ την ξυλόσομπα του καπηλειού και έτσουζε τα κρασάκια της…